Αυτό που φοβάμαι..

Δε μ ενοχλεί η διαφορετικότητα των άλλων, 

αντιθέτως θα έλεγα πως μ αρέσουν εκείνες οι ανταλλαγές απόψεων 

που μοιάζουν άλλοτε με απαλά συννεφάκια, άλλοτε με βροχή κι άλλοτε με τις δυνατές ακτίνες του ήλιου.

Αυτό που φοβάμαι, είναι οι μαχαιριές πίσω από την πλάτη 

κι αυτή η επιμονή αποδοχής κι επιβεβαίωσης.. 

το ψεύτικο χαμόγελο που σβήνει μετά το τέλος της συνάντησης 

κι αυτό το συνεχές αράδιασμα του ''εγώ'' και των ''επιδόσεων''..

Αυτό που χαίρομαι, είναι οι άνθρωποι που έχουν να δώσουν ...
και μη με ρωτήσεις πως τους αναγνωρίζω..
φωτεινά σημάδια.. που φωνάζουν από μακριά..

Τα μάτια μου στα μάτια σου....

Ο πυρετός σου μέσα μου

φωτιά που σπαρταράει

Έγιν' ο κόσμος μια σταλιά

και πια δε με χωράει

Εσύ..

Το γέλιο και το δάκρυ μου...

η χαρά μου και η λύπη

μόνο εσύ.

Η χαρά και η λύπη μου.

Το χτυποκάρδι μου

και η παύση .

Εσύ....

στα μάτια σου ο κόσμος όλος

στα χέρια σου η καρδιά μου..

στα χείλια σου κρεμασμένο το σήμερα

και το αύριο.

Εσύ ....

Ποια δύναμη φέρνει κοντά τους ανθρώπους;

Ποια τέμνουσα σπάει τις ευθείες της ζωής τους

και τις ενώνει στου δρόμου τα μισά ;

Ποιά δύναμη ειναι αυτή που τους κρατάει μαζί για πάντα;

Θεϊκή... 

Σαν την αγάπη..

Πόσο ... !!!

Να σ' άγγιζα...

Θέλω μονάχα να σ αγγίξω

Να σε διαβάσω σιωπηλά με την αφή

Θέλω τις άκριες των χεριών μου ν ακουμπήσω

πάνω στο σώμα σου 
που θέλω από παιδί

Θέλω να ψάξω απαλά το πρόσωπό σου

Το μέτωπό σου
των χειλιών σου τις γραμμές

Να βρω στα μάτια σου και στο χαμόγελό σου

Κρυφούς διακόπτες που γυρίζεις και με καις

Να σ άγγιζα

Το βλέμμα σου το γυάλινο να ράγιζα

Να σ άγγιζα...

Το αίμα μου κρυφά να σου μετάγγιζα

Θέλω μονάχα να σ αγγίξω

Μέσα απ τα δάκτυλα να φτάσω στην ψυχή

Θέλω στο δέρμα σου τα ίχνη μου ν αφήσω

Μήπως γυρίσεις και τα δεις κάποιο πρωί

Θέλω ν αγγίξω το κρυφό σου το κομμάτι

Αυτό που ψάχνεις και δε βρίσκεις ούτε εσύ

Αυτό το άγραφο χαρτί
αυτό το κάτι

Που δε μας άφησε να ζήσουμε μαζί.

Απλά τα πράγματα..

Μια τρέλα παραμυθένια ο έρωτας

Μια φορά και ένα καιρό, συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης
όλα τα συναισθήματα και οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα, αφού συστήθηκε τρεις φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
– Τι είναι το κρυφτό;

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια την οποία
δεν την ενδιέφερε τίποτα-να παίξουν και αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν.

Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι, ούτως η άλλως,
κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν.

Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και άνανδρο και δεν ήθελε να ρισκάρει.
“…ένα δύο τρία…” άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.
Μιας και βαριότανε, κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη, πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου,
ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της, οπότε το άφηνε ελεύθερο.
Κι έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μία ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως, βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι` αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμα κάπου να κρυφτεί.
Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
“.......1000” μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά την Πίστη, που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό. Ένιωσε τον ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε τη Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμη που να κρυφθεί.
Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορυφή βουνού μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει, άκουσε κάτι στο θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.

Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει!
Έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει οδηγός του Έρωτα.
Έτσι από τότε, ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...

Mη φοβάσαι!

Mη φοβάσαι! 

Τα ίχνη νωπά σημάδια στη ζωή,που μαρτυρούν πως πέρασες από'δω... Αφήνοντας κάτι δικό σου στο πέρασμα του χρόνου.. 
Τα δάκρυα που κύλισαν απ'τα μάτια σου,γίναν βροχή να ποτίσουν μια άγονη γη ... 

Κοίτα!! 

Εκεί σε μια άκρη ξεπρόβαλε μια παπαρούνα ... κι έχει το χρώμα της καρδιάς σου ... όλοι θα την κοιτάξουν ...μα μόνο λίγοι θα τη δουν ... 
Τα όνειρα που τόλμησες να κάνεις ήταν μια ανατροπή για όλες τις δήθεν καθώς πρέπει απόψεις μερικών.. πως η ζωή δεν συγχωρεί λάθη ... πως η ζωή έχει ημερομηνία λήξης..πολύ πριν λήξει η ζωή σου ... 

Αρνήθηκες τα επιτρεπτά όνειρα,και ονειρεύτηκες τα θέλω σου ... 
Αδιαφορώντας για τα πρέπει που λήστευαν τη ζωή σου ... 

Μη φοβάσαι!! 

Αν υπάρχει κάτι που αφήνεις πίσω ... 
είναι η ομορφιά όσων ένιωσες ...και όχι όσων έζησες ... 

Οι θυσίες σου αποτύπωμα χαραγμένο με αίμα ... 
Για να ξέρουν που να πατήσουν.. για να μη χαθούν..
Μην προσπεράσουν τα όνειρα τους ... 

Μετράω...

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε.

Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που ...έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές,
τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, 
μετράω, μετράω, 
δίχως ποτέ μου να τελειώνω..





Τ.Λειβαδιτης

Ουδείς αχαριστότερος..

"Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος" 

λέγανε οι ΣΟΦΟΙ αρχαίοι ημών πρόγονοι

και διαπιστώνω οτι είχαν ΠΟΛΥ δίκιο.

κι ένα άλλο γνωμικό λέει : 

"του αχάριστου, τη χάρη όποιος κάνει.... την χάνει"

Μέρες..

"Είναι μέρες..είναι στιγμές...
που δε βγαίνουν απο το μυαλό ..

Που θυμάμαι κάθε τους μυρωδιά, κάθε σκέψη..
κάθε εικόνα ..κάθε κίνηση

κάθε παραπάνω ..
άτακτο χτύπο της καρδιάς.

Μέρες που δεν έφυγαν ..δε χάθηκαν..

που δεν κύλησαν έτσι απλά

μα ξάπλωσαν πάνω στην ψυχή ...

ανεξίτηλες σφραγίδες."

η μελαγχολία της ευτυχίας

μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά και έναν καιρό
τότε, που πειρατές όρμιζαν στα λιμάνια
και άρπαζαν νέους για ναύτες
και γυναίκες για δούλες
σε ένα μικρό ψαροχώρι ένας γέροντας ψαράς
μόλις αντιλήφθηκε τoν ερχομό τους
έτρεξε αλαφιασμένος στο σπίτι

'που να σε κρύψω', έλεγε ξανά και ξανά στη γυναίκα του
τραβώντας τη γενειάδα του φανερά ανήσυχος
'που να σε κρύψω'
η γυναίκα του τον καθησύχασε λέγοντάς του:
'άντρα μου, μη φοβάσαι, εγώ είμαι γρια γυναίκα, εμένα θα πάρουν;'
. . .
'μα, αν σε δουν με τα μάτια μου;' την ρωτά εκείνος.

Οι σχέσεις των ανθρώπων... ένα μπερδεμένο κουβάρι

Μπορείς εύκολα να ισχυριστείς πως όλα είναι ξεκάθαρα


Μα δεν είναι


Ο καθένας φαντάζεται αυτό που θα ήθελε
Παρερμηνεύει εθελούσια κινήσεις μήπως νιώσει καλά
Ή και ακούσια παρεξηγεί


Κι έτσι απλά μπλέκονται όλα


Φυτρώνουν σκέψεις σαν τα ζιζάνια


Και μας τραβούν σε δύσβατα μονοπάτια


Εμείς άραγε επιμένουμε να τα κάνουμε όλα δύσκολα?
Ίσως να έχουν και την τάση να γίνονται απο μόνα τους...
Και όλο αυτό κάποτε κουράζει


Ασυνεννοησία


Παρανόηση


Και πολλά όνειρα


Κάστρα που χτίστηκαν σε κινούμενη άμμο


Δίχως θεμέλια


Δίχως σημάδια


Μα όταν αποκάμεις...


Όταν σκύψεις το κεφάλι και αποδεχτείς μια μεγάλη ήττα


Όταν συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη σου ανοησία


Όταν εν τέλει παραδώσεις τα όπλα


Τότε έρχεται η αλήθεια για να σε διαψεύσει


Να μην την περιμένεις νωρίτερα


Ποτέ πριν το τέλος...


Τότε θα έρθει για να σου αποδείξει το αντίθετο


Για να σε επιβραβεύσει
Μετά απο χίλια ετοιμόρροπα σκαλοπάτια
Θα βρεις εκείνο που με σιγουριά θα σε οδηγήσει στον παράδεισο
Και θα σου αξίζει τότε


Κράτα την ελπίδα σου μέσα στους καιρούς ζωντανή


Και φύλαξε το πιο φωτεινό χαμόγελο για όσα δεν ήρθαν ακόμη....

Η αγάπη είναι...τρέλα

Η αγάπη είναι μία προσωρινή τρέλα. 
Εκρήγνυται όπως το ηφαίστειο και μετά καταλαγιάζει. 
Και όταν καταλαγιάσει πρέπει να πάρεις μία απόφαση.

Πρέπει να σκεφτείς αν οι ρίζες σας έχουν γίνει τόσο δεμένες που είναι ασύλληπτο πως κάποτε ζούσατε χώρια.
Γιατί αυτό είναι αγάπη.

Η αγάπη δεν είναι παγερή, δεν είναι ο ενθουσιασμός, δεν είναι οι υποσχέσεις για αιώνιο πάθος. 
Είναι απλά η «αγάπη» που κάθε ένας από εμάς μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι την έχουμε.

Η αγάπη από μόνης της είναι αυτό που μένει όταν ο έρωτας έχει περάσει, και αυτό είναι μία τέχνη και ένα τυχαίο γεγονός.
Η μητέρα σου και εγώ το είχαμε, είχαμε ρίζες που μεγάλωναν από κάτω μας, 
και όταν όλα τα φύλλα έπεσαν από τα κλαδιά μας, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν ένα δέντρο και όχι δύο.

Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι

Αγάπη είναι..

Αυτή η γειτονιά...

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.

Μέσα σ' αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό και από το θάνατο.

Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...


Γι' αυτό ένα πάρτυ στο Δρόμο των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή και απ' τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.


Κοιτάχτε τούτο το κλουβί,
είναι λιγάκι πιο μεγάλο απ' την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου.

Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι.

Θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
Για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.

Τι σκοτώνει την αγάπη;

Η συνταγή είναι πολύ απλή! 

Ανακατέψτε λίγη επικριτική διάθεση , βάλτε μια μικρή δόση ειρωνείας και απαξίωσης , αρχίστε να φέρεστε αμυντικά η επιθετικά σε σχέση με τον / την σύντροφο σας και το πετύχατε! 

Τα καταστρέψατε όλα!

Και θέλετε να την αποτελειώσετε την αγάπη ; 
Αρχίστε να χτίζετε τείχη γύρω από τον εαυτό σας! 
Πως ; Πανεύκολο! Πάρτε δύο τηλεοράσεις στο σπίτι , καθίστε σε ξεχωριστά δωμάτια ,
 αγνοείστε παντελώς αυτά που λεει ο / η σύντροφος σας και 
...αρχίστε να ψάχνετε για ένα καλό δικηγόρο γιατί σύντομα θα τον χρειαστείτε!

Αν νοιάζεστε για την σχέση σας και για την ύπαρξη και διατήρηση της αγάπης σ αυτήν ....
αφιερώστε της χρόνο , μάθετε απ αυτή και διδάξτε τον / την σύντροφο σας 
αυτά που πρέπει να ξέρει για την δική σας προσωπικότητα. 

Δεν θα χάσετε.......

Πραγματικά λυπάμαι …

Με το χέρι στην καρδιά ή με το μυαλό;

Βαρέθηκα να απολογούμαι στα μη και στα πρέπει του κάθενός,
 νιώθω να γίνομαι επαναλαμβανόμενος στις σωστές και λάθος αποφάσεις, 
του πρέπει και του δεν.

Λυπάμαι πραγματικά που δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου σε κάθε στροφή της ζωής μου, σε κάθε αγώνα και μάχη, παρέμβαση σε συζητήσεις και γεγονότα, 
λανθασμένα βήματα ένα σωρό, 
επαναλαμβανόμενα επεισόδια που με χαρακτήρισαν και με σημάδευσαν μια ζωή.

Λυπάμαι που αφήνω ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μου τόσο πληγωμένο, να περιφέρεται περίεργα στην σκέψη σε μια περίοδο της ζωής μου που τόσα αφιερωμένα φρόντισα να ακουμπήσω, σύσσωμο τον εαυτό… σε μια περίοδο που τα εμπόδια δυσκολεύουν την σκέψη, και μαζί με αυτή απτόητος ο λογισμός.

Εμπόδιο πάντα τα μην και τα πρέπει βρίσκανε πρόσχαρο έδαφος στο ατέλειωτο της προσπάθειάς μου, στηρίζοντας τον ανελέητο χρόνο στην απόφαση του περασμένου και εχθρικού, σπασμένο σε χίλια κομμάτια εαυτού μου.

Δραστήριες οι διορατικές ιδέες με εξέχουσα προσωπικότητα παρουσίας, προβάλλουν αντίσταση σαν μικρά παιδιά που περιμένουν συχαρίκια σε κλήμα κατανυκτικό, ενώ το μυαλό συνεχίζει να τρώγεται με σκέψεις, ψάχνοντας καταφύγιο στα κυλισμένα απομεινάρια της γνώσης.

Ολοφάνερο το νοσταλγώ, ζητά συμβιβασμό στον τρόπο που διάλεξε το μυαλό.

Αγαπη μου ڿڰۣ♥

Πολύτιμη σαν φυλαχτό....

«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ

πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου

 μ' ένα λουλούδι στο χέρι.

Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις.

Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος.

 Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.

 Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς.

 Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν…

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή,

 είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά,

 που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε.

Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός.

Σε λίγο θα ξημερώσει.

Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα.

 Και ξαγρυπνά.

Κοιτάζει το φεγγάρι.

 Και ονειρεύεται… 

Aλκυόνη Παπαδάκη

Άδικα...

 

 

Άδικα έψαξα

για την ακρογιαλία της λησμονιάς

όπου φυτρώνει ο θάμνος του λωτού

για να μεθύσω με το χυμό του

και να σβήσουν οι αναμνήσεις. 

 

Άδικα έψαξα

για την ακρογιαλιά της λησμονιάς

όπου τα συναισθήματα κοιμούνται

στους θάμνους.. παρέα με τα πουλιά,

αλλά.. συνάντησα μόνη της, τη Σελήνη. 

 

Στη αιώνια περιπλανησή της

για να τακτοποιήσει

μια πανάρχαια ερωτική συμφωνία

χορεύει με τον ήλιο στον ήχο των κυμάτων!

Ο χρόνος δεν μπορεί..

παρά να σεβαστεί την δύναμη της Αγάπης!

***

Σταμάτησα να περιπλανιέμαι..

να ψάχνω για την ακρογιαλιά της λησμονιάς,

χαιδεύω με τρυφερό σεβασμό

τις αγαπημένες μου μνήμες

και τραγουδώ το χορό του φεγγαριού.

 

Lunapiena

... 

 

Λόγια απλά...

Τα λόγια από στίχους μου, απλά και φευγαλέα ,
βγαίνουνε ευκολότερα, είναι πιο θαρραλέα..

Γιατί πετάει η έμπνευση, μου δίνει μια ιδέα
πηγάζει από μένανε κι έρχεται για σένα..

Μιλάει σαν άλλο πρόσωπο, πίσω από μια μάσκα
είναι σαν να σε κοιτά βαθιά μέσα στα μάτια..

Η ουσία είναι βαθύτερη, αγγίζει την ψυχή

οι λέξεις είναι ανθρώπινες μ άλλη οπτική..

Μηνύματα αγάπης ,θέλουν να σου περάσουν
πόνου υποκρισίας και ψευτιάς να προσπεράσουν..

Να δείξουν πως σε σκέφτονται και πως δεν είσαι μόνος
την ώρα που εσύ λυγάς , ένα κράτημα στο ώμο ..

Συμβουλές και δίδαγμα, είναι το μάθημά τους
βγαίνοντας από μια καρδιά να γίνουν πάθημά τους ..

Τα λόγια μου είναι απλά
αγνά κι αγαπημένα
είναι όμως και πολύ βαριά και πληγωμένα..

Αυτό που θέλω....
κράτα τα, πάρε το νόημά τους

τώρα κι εσύ βοήθεια δως μου με την σειρά σου..

Είμαι εδώ και σου ζητώ, μία συγνώμη μόνο

είναι ο μικρός παράδεισος, είναι ο δικός μου δρόμος

Πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές....

Λένε πως... ζωή ειν΄αυτό που φαίνεται
μα....

Γιατί ...

Ζωή ειναι αυτό που κρύβεται 
απ ολονών τα μάτια..

Αγάπη, αγάπη, αγάπη....

..μια λέξη που πολλοί άνθρωποι λένε τόσο απλά χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά είναι. 

Ψάχνουν να βρουν ένα συναίσθημα τόσο δυνατό και τόσο αληθινό
 μέσα στο μίσος και στην κακία των ανθρώπων 
που δεν ερωτεύτηκαν ποτέ γιατί αν είχαν νιώσει κάτι έστω για ένα λεπτό 
τώρα δεν θα υπήρχε μίσος!

Αγάπη ... είναι κάτι απίστευτο, κάτι μαγικό που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα ..
χωρίς να σε νοιάζει τι θα πει ο καθένας που σε βλέπει να ονειροπολείς.

Αγάπη είναι να βλέπεις το άλλο σου μισό και να σε πιάνει ένας κόμπος στην καρδιά 

χωρίς να ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό.

Να τον κοιτάζεις στα μάτια και να βυθίζεσαι στον παράδεισο της καρδιάς του..
να τον φιλάς και να νιώθεις ότι αυτή η στιγμή δεν θα τελειώσει ποτέ...
ότι αυτό το υπέροχο όνειρο που σε σαγηνεύει και σε παρασύρει στα μονοπάτια του μυαλού του
θα κρατήσει μια ζωή και θα σου δίνει δύναμη για να ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο... 

~ Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή ~

-Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγαλους ωκεανούς
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας

"Φάλτσο η πορεία"!!

Κανείς δεν αμφιβάλλει πια

Ομως....Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος
σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα , όταν ο Θεός
χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που εμείς , καθισμένοι
στην κουβέρτα, πάιρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.

Οχι δεν είμαστε πικραμένοι.
Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία .

Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης
Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινησαμε
να κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε
Για το παραμύθι που δεν είπαμε
Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ όνειρό μας
Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε
Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά
της γιασεμιάς ( αραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά)
Για το χάδι που αψηφήσαμε
Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας
Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε , τρώγοντας
μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.
Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε

Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε
Για τους φίλους που μας έδωσαν

Τραγουδάμε για μας.
Για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας.
Αυτό εννοούν , όταν ακούτε να λένε,
"τους έμεινε μόνο η ροκιά" .

Αλκυόνη Παπαδάκη

✿⊱╮ Μοναξιά

Αχ ....

η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη

Αχ ...

το φεγγάρι που έσβησε
τ' ασημένιο φεγγάρι
 

Η αγάπη ..

που χάθηκε στη σκόνη

Η μέρα μου έρημη

κίτρινη μέρα
χαρές που βουλιάξατε
πνιγμένες χαρές μου

Ζωή μου...

ζωή μου που καίγεσαι
στον κίτρινο αέρα......

  Η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη

  Η ζωή που χάθηκε στη σκόνη...

ήθελα...

 

"Ήθελα να συναπαντήσω αυτό που θα φερνε και τ' άλλα..
αυτό που είναι όλα τ' άλλα..
και ηδονή κι οδύνη
και χαρά και πόνος
και γνώση κι ανοησία.
...Αυτό που είναι αιτία και πλήρωση,
σκοπός και τέρμα,
φτάσιμο και φυγή...
Την αγάπη..."

"Χαμένο νησί"

ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ

 

 

 

 

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
...Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία. 

Να ονειρεύεσαι! 

Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω ...;
Έχει κι άλλο ...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

 

"Να ονειρεύεσαι" Α.Παπαδάκη

 

Πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω
κι ας ταξιδέψαμε μαζί.
Με γκρίζο και με θαλασσί,
εκεί που τ' όνειρό σου ζει
κι φλέβα σου κρυφή πατρίδα,
 

..πως δεν μ' αγάπησες το είδα.

Λέξη μην πεις το ξέρω,
πως δεν μ' αγάπησες ούτε με πίστεψες ποτέ.

Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω,
πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω.

Πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω,
μα δεν σου το 'δειξα γιατί
ήταν η θάλασσα ζεστή
κι εγώ καράβι από χαρτί
να λιώνω στον υγρό σου πόθο

 
..πως δεν μ' αγάπησες το νιώθω.

....

✮ Πρωτοχρονιά

Πρωτοχρονιά

Ώρα 3.31
Το πρωτο ξημερωμα της νεας χρονιας...