Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.
Μέσα σ' αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.
Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό και από το θάνατο.
Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...
Γι' αυτό ένα πάρτυ στο Δρόμο των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή και απ' τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί,
είναι λιγάκι πιο μεγάλο απ' την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου.
Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι.
Θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
Για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου