«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ

πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου

 μ' ένα λουλούδι στο χέρι.

Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις.

Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος.

 Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.

 Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς.

 Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν…

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή,

 είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά,

 που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε.

Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός.

Σε λίγο θα ξημερώσει.

Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα.

 Και ξαγρυπνά.

Κοιτάζει το φεγγάρι.

 Και ονειρεύεται… 

Aλκυόνη Παπαδάκη