μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά και έναν καιρό
τότε, που πειρατές όρμιζαν στα λιμάνια
και άρπαζαν νέους για ναύτες
και γυναίκες για δούλες
σε ένα μικρό ψαροχώρι ένας γέροντας ψαράς
μόλις αντιλήφθηκε τoν ερχομό τους
έτρεξε αλαφιασμένος στο σπίτι

'που να σε κρύψω', έλεγε ξανά και ξανά στη γυναίκα του
τραβώντας τη γενειάδα του φανερά ανήσυχος
'που να σε κρύψω'
η γυναίκα του τον καθησύχασε λέγοντάς του:
'άντρα μου, μη φοβάσαι, εγώ είμαι γρια γυναίκα, εμένα θα πάρουν;'
. . .
'μα, αν σε δουν με τα μάτια μου;' την ρωτά εκείνος.

Οι σχέσεις των ανθρώπων... ένα μπερδεμένο κουβάρι

Μπορείς εύκολα να ισχυριστείς πως όλα είναι ξεκάθαρα


Μα δεν είναι


Ο καθένας φαντάζεται αυτό που θα ήθελε
Παρερμηνεύει εθελούσια κινήσεις μήπως νιώσει καλά
Ή και ακούσια παρεξηγεί


Κι έτσι απλά μπλέκονται όλα


Φυτρώνουν σκέψεις σαν τα ζιζάνια


Και μας τραβούν σε δύσβατα μονοπάτια


Εμείς άραγε επιμένουμε να τα κάνουμε όλα δύσκολα?
Ίσως να έχουν και την τάση να γίνονται απο μόνα τους...
Και όλο αυτό κάποτε κουράζει


Ασυνεννοησία


Παρανόηση


Και πολλά όνειρα


Κάστρα που χτίστηκαν σε κινούμενη άμμο


Δίχως θεμέλια


Δίχως σημάδια


Μα όταν αποκάμεις...


Όταν σκύψεις το κεφάλι και αποδεχτείς μια μεγάλη ήττα


Όταν συνειδητοποιήσεις τη μεγάλη σου ανοησία


Όταν εν τέλει παραδώσεις τα όπλα


Τότε έρχεται η αλήθεια για να σε διαψεύσει


Να μην την περιμένεις νωρίτερα


Ποτέ πριν το τέλος...


Τότε θα έρθει για να σου αποδείξει το αντίθετο


Για να σε επιβραβεύσει
Μετά απο χίλια ετοιμόρροπα σκαλοπάτια
Θα βρεις εκείνο που με σιγουριά θα σε οδηγήσει στον παράδεισο
Και θα σου αξίζει τότε


Κράτα την ελπίδα σου μέσα στους καιρούς ζωντανή


Και φύλαξε το πιο φωτεινό χαμόγελο για όσα δεν ήρθαν ακόμη....

Η αγάπη είναι...τρέλα

Η αγάπη είναι μία προσωρινή τρέλα. 
Εκρήγνυται όπως το ηφαίστειο και μετά καταλαγιάζει. 
Και όταν καταλαγιάσει πρέπει να πάρεις μία απόφαση.

Πρέπει να σκεφτείς αν οι ρίζες σας έχουν γίνει τόσο δεμένες που είναι ασύλληπτο πως κάποτε ζούσατε χώρια.
Γιατί αυτό είναι αγάπη.

Η αγάπη δεν είναι παγερή, δεν είναι ο ενθουσιασμός, δεν είναι οι υποσχέσεις για αιώνιο πάθος. 
Είναι απλά η «αγάπη» που κάθε ένας από εμάς μπορούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι την έχουμε.

Η αγάπη από μόνης της είναι αυτό που μένει όταν ο έρωτας έχει περάσει, και αυτό είναι μία τέχνη και ένα τυχαίο γεγονός.
Η μητέρα σου και εγώ το είχαμε, είχαμε ρίζες που μεγάλωναν από κάτω μας, 
και όταν όλα τα φύλλα έπεσαν από τα κλαδιά μας, ανακαλύψαμε ότι ήμασταν ένα δέντρο και όχι δύο.

Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι

Αγάπη είναι..

Αυτή η γειτονιά...

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία.

Μέσα σ' αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.

Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό και από το θάνατο.

Είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...


Γι' αυτό ένα πάρτυ στο Δρόμο των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή και απ' τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.


Κοιτάχτε τούτο το κλουβί,
είναι λιγάκι πιο μεγάλο απ' την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου.

Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι.

Θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
Για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.