Στη διαδρομή...

Πέρα από το αδύνατο, υπάρχει ένας δρόμος...
Υπάρχει η ελπίδα για ζωή και η δύναμη για αλήθεια.
Η ομορφιά του απλού και το ξεγύμνωμα του ψεύτικου.
Γλυκές στιγμές υφαίνονται από όνειρα γεμάτα φως, αγάπη και έρωτα.
Ζωντανεύουν οι εικόνες του μυαλού και δυναμώνουν οι μουσικές του κόσμου.

Μελωδίες που συντροφεύουν τη μοναξιά, που γλυκαίνουν τη θλίψη, που διώχνουν τη συννεφιά.
Φωνές και γέλια, και χαρές, κι ψιθυρίσματα, και τραγούδια, και βλέμματα, και υποσχέσεις, και λόγια ανείπωτα κι αχρείαστα, και αγκαλιές αέναες, και δάκρυα λυτρωτικά, και θλίψη μεταβατική, και πόνος που συντροφικά αποδυναμώνεται.

Και κάπου στον ορίζοντα, τα χρώματα της ίριδας, φωτίζουν το αύριο που ξημερώνει.
Σε τι δίνουμε σημασία αλήθεια;...
Και είναι όντως αυτό που μετράει,
ή μήπως κάπου στη διαδρομή χάνουμε την ουσία;...

Όμορφη μέρα

Μες΄ τη δροσιά σου

Χαμογελούν τα λόγια μου

Η αγάπη παίρνει τα τραγούδια

Όμορφη μέρα

Μες΄ τη δροσιά σου

Ξεχάστηκα...

Η ζωή περνά..

Η ζωή περνά και χάνεται...

κι αφήνει πίσω στιγμές-σκηνές

..εικόνες που περνούν μπροστά σου

σε flash-back...

Επιλέγεις ασυνείδητα τις καλές, τις όμορφες...

...για να μπορείς να αντέχεις.

Κι άλλοτε πάλι επιλέγεις συνειδητά πλέον

τις όχι και τόσο όμορφες..

αλλά εκείνες που κλήθηκες να πολεμήσεις..

να πονέσεις..να ματώσεις...

για να μπορείς να συνεχίσεις.

Είναι και το γκρίζο μέσα στα χρώματα...

και οι πληγές για τους ανθρώπους είναι...

μην δειλιάζεις....

«Το πιο μικρό καλό, πιάνει μεγάλο τόπο.»

Και τα άστρα από εδώ φαντάζουν σαν μικρές φωτεινές κουκίδες. 

Και όλες μαζί σχηματίζουν μια πανδαισία αστραφτερών πετραδιών 

στον μαύρο βελούδινο ωκεανό του μαγευτικού σύμπαντος. 

Μην απογοητεύεσαι, μην φοβάσαι, μην δειλιάζεις.... 


Δεν υπάρχει καλύτερο ξόρκι από το χαμόγελο. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη. 

Δεν υπάρχει ισχυρότερο εργαλείο από την πίστη. 

Δεν υπάρχει πιο αληθινή προσμονή από το όνειρο.

Και δεν υπάρχει άλλη ελπίδα ανώτερη, από τη βούληση που βγαίνει απ΄την καρδιά 

...αβίαστα.

Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά

Μέρα τη μέρα που περνά η άνοιξη στολίζεται
αλείφεται αρώματα κι όλη την ώρα λούζεται
φορά πολύχρωμο πουκάμισο, γαρίφαλο στ'αφτί
στολίδια πλουμιστά και φούστα κλαρωτή

Με αγριολούλουδα πλέκει γιορτινό στεφάνι
ανοίγει το παράθυρο, βγαίνει στο μεϊντάνι
στρώνει στη σάλα σεμεδάκια, αύριο είναι γιορτή
την κόρη της προσμένει που'χει χρόνο να τη δει

Φάνηκε η πρωτομαγιά με μουσικές και με βιολιά
κρατά τον έρωτα αγκαλιά, μοσχοβολά σαν πασχαλιά

Φλόγες ανάβει και φωτιές, προσάνεμα έχει τις καρδιές
καίει στην πυρά τ'αγόρια και τις παρθένες κοπελιές

Μάη μου, πρωτομάη μου, στον κήπο μου ανθίζεις
σε' μένα δίνεις λούλουδα κι αλλού φιλιά χαρίζεις

Μάη μου, πρωτομάη μου, φεύγεις δε με λυπάσαι
εγώ μια κόρη αγαπώ μα συ αλλού κοιμάσαι

"Μια ιστορία αγάπης"

"...Παντού υπήρχαν αναμνήσεις πολύ νωπές, που ξεπετάγονταν σαν κρίνοι και μ' αρρώσταιναν.
Παντού αυτές οι αναμνήσεις χαλούσαν καθετί το καινούριο που ήθελα να γευτώ.
'Ετσι ήταν εδώ, έτσι με φιλούσε και τα λόγια της μου ξανάρχονταν στο μυαλό
στάζοντας γλυκά σαν το μέλι από την κερήθρα.
"Κι ωστόσο, ανάμεσα σ' αυτό που ήθελα και σ' αυτό που έκανα εκείνη τη στιγμή υπήρχε το χάος μιας νύχτας.
Μα ζητούσα κι αυτό το είδος του πόνου. Την οδύνη της απουσίας της,
όπου η μνήμη γινόταν πανίσχυρη κι επεξεργαζόταν με το δικό της τρόπο τα περασμένα.
Γιατί έχει κι η μνήμη μας τις απαιτήσεις της.
Θέλει κι αυτή να ζει και μας ζητά την απουσία, σαν μια άδεια κάμαρα
όπου θα στηθεί ελεύθερα το ονειρικό σκηνικό της".

_Βασίλης Βασιλικός_

"Μια ιστορία αγάπης"

Θα είμαι εκεί ...

Θα είμαι εκεί

στις πιο κρυφές διαδρομές σου...θα είμαι εκεί

..μικρές ρωγμές απ'τις στιγμές σου,θα είμαι εκεί

Στην καθημερινότητα σου σκόνη απ'τα αστέρια στα μαλλιά σου...θα είμαι εκεί

Και ας λες πως θες να μ'αποφύγεις

στα αδιέξοδα που καταλήγεις...θα είμαι εκεί

Θα είμαι εκεί

αόρατος δεν θα με βλέπεις...θα είμαι εκεί

Θα είμαι εκεί

στα ασήμαντα που παραβλέπεις...θα είμαι εκεί

Θα σ'αγκαλιάζω δίχως χέρια

φεγγάρι μεσ΄τα μεσημέρια...θα είμαι εκεί

Mεσ'της καρδούλας σου τους χτύπους...θα είμαι εκεί

Στα τόσα έξοδα του μήνα

λιμάνι μέσα στη ρουτίνα...θα είμαι εκεί

Ζηλεύει η νύχτα...

Η νύχτα φεύγει ..
με τις μνήμες σου φωτίζει

ο κόσμος όλος γύρω από σένανε γυρίζει

εικόνα ονείρου που η μέρα δεν τη σβήνει

δε μ' αγγίζεις μα τα σημάδια σου μ' αφήνεις

Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα

πέτα με ψηλά στον αέρα

δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου

να ξαναγεννηθώ μαζί σου

Ερωτικό...

Θα φτιάξω έναν κήπο μαγικό

για να πουλάω ηλιαχτίδες και γιογιό

και πεφταστέρια.

Θα φτιάξω ένα κιόσκι εξωτικό

για να πουλάω φεγγαράδες και λωτό

τα καλοκαίρια.

Αν θες μαζί μου έλα κι εσύ

δυο πειρατές σ' ένα νησί

σ' ένα νησί των θησαυρών

και Κρούσος μα και Ροβινσών.

Θα φτιάξω ένα κήπο εξωτικό

για να χαρίζω έναν ήλιο τροπικό

και μια βεντάλια.

Θα φτιάξω ένα κιόσκι εξωτικό

για να χαρίζω της αγάπης το χυμό

και ματογυάλια...

δυο λέξεις μοναχά....

δικός σου ....

"Οι έρωτες μοιάζουν πολύ με τα παραμύθια..
 στην αρχή μαθαίνουμε την υπόθεση
 ύστερα γινόμαστε πρωταγωνιστές τους κ όταν πλέον νομίζουμε πως όλα τελείωσαν..
αρχίζει η πραγματική ζωή.


Η μετάβαση σ αυτή δεν είναι εύκολη
 αλλά τουλάχιστον γνωρίζουμε πως δεν φτάσαμε τυχαία εδώ
 γιατί η ισορροπία ανάμεσα στο τι αναζητούμε και στο τι βρίσκουμε
 εξαρτάται πολλές φορές απ όσα αφήσαμε πίσω μας..."

Τριαντάφυλλο ...διαφορετικό από τ΄άλλα

Μια φορά και έναν καιρό μέσα σ ένα κήπο που υπήρχαν πολλά τριαντάφυλλα,υπήρχε και ένα που ήταν διαφορετικό απο τ άλλα.Αυτό που το έκανε διαφορετικό,ήταν ότι δεν είχε καθόλου αγκάθια.
Ετσι τ άλλα τριανταφυλλα το κορόιδευαν και εκείνο εκλαιγε.

χα χα χα πως εισαι ετσι;του φώναζαν.
Οι κάμπιες θα σου φάνε όλα τα φύλλα σου αφού δεν έχεις αγκάθια.
Ακόμη και τα μπουμπούκια το κορόιδευαν.
Πόσο αδύναμο μοιάζεις του έλεγαν χωρίς τ αγκάθια.χα χα!!!
Πού είναι η πανοπλία σου;

Το τριαντάφυλλο καθόταν θλιμμένο και έκλαιγε αφού δεν εμοιαζε με τ άλλα. 

Η καλύτερη όμως φίλη του ήταν μια κάμπια που δεν του έτρωγε τα φύλλα του ,γιατί την άφηνε και ανέβαινε στην κορυφή του και έβλεπε όλο τον κήπο.

Ειχε κάνει αρκετούς φίλους έστω και αν ήταν διαφορετικό απο τ άλλα. 

Οι δροσοσταλίδες έκαναν τσουλίθρα επάνω του χωρίς να φοβούνται να πέσουν πάνω στ αγκάθια του.Ολοι το λάτρευαν αυτό το τριαντάφυλλο μέσα στον κήπο,εκτός απο τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα,που μάλλον το ζήλευαν. 

Ένα βράδυ λοιπόν το τριαντάφυλλο πριν κοιμηθεί,επειδή δεν άντεχε άλλο την περιφρόνηση και την κακία των άλλων τριαντάφυλλων προσευχήθηκε να βγάλει αγκάθια.
Το ευχήθηκε με τοση δύναμη ψυχής,που ο πρωί σαν ξύπνησε ήταν γεμάτο αγκάθια.

Χάρηκε τόσο πολύ με αυτό που είδε,αλλά η χαρά του σταμάτησε όταν είδε την κάμπια τη φίλη του.

Αφησέ με ν ανέβω πάνω στον κορμό σου να δω απο ψηλά τον κήπο του είπε.Ανέβα της είπε μόνο να προσέχεις γιατί έβγαλα αγκάθια.Εβγαλες αγκάθια;;πως εγώ τώρα θ ανέβω επάνω;δεν θα ξαναδώ απο ψηλά τον κήπο.
Κρίμα.

Ετσι το τριαντάφυλλο έχασε τους φίλους του και τ άλλα τριαντάφυλλα σταμάτησαν να το κοροιδευουν.Οχι γιατί ήταν πιο όμορφο με τ αγκάθια του,αλλά τώρα δεν ξεχώριζαν ποιο είναι το τριαντάφυλλο που κορόιδευαν πιο πριν.

Μια μέρα λέει ένα τριαντάφυλλο σ ένα άλλο:Το θυμάσαι το τριαντάφυλλο που δεν είχε αγκάθια;;Τελικά φοβήθηκε και το έβαλε στα πόδια.Δεν άντεξε και έφυγε απο τον κήπο μας.

Το τριαντάφυλλο όμως δεν είχε φύγει ποτέ απο εκεί.Βρισκόταν δίπλα τους και τους άκουγε ...Είχε μετανιώσει για την ευχή που έκανε για ν αλλάξει.Δεν είχε καταλάβει πως του είχε δοθεί ένα δώρο.Νόμιζε πως το σημαντικό είναι να μην ξεχωρίζει.

Ετσι όταν ήρθε ο χειμώνας έπεσαν όλα τα ροδοπέταλά του και έμεινε θλιμμένο. 

Τώρα που ήρθε η άνοιξη ας ξυπνησει ξανά και να μην έχει τ αγκάθια του.Αλλά ακόμα και αν τα έχει να βρεί αυτό που το κάνει διαφορετικό για να μπορούν να το ξεχωρίζουν τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα του κήπου.

The sound of silence

Βήμα στο άπειρο ενός ονείρου

..στο ονειρο του απείρου

μια χαρακιά στην ψυχή

αχτίδα φωτός μακρινή

κι εκείνο το μοιρολόι

απ τα μύρια αηδόνια

να σε συντροφεύει

την στράτα

της ζωής

αλλοτινό τραγούδι

ύμνος καρδιάς

κι ο ήχος της σιωπής

να διαπερνά

το άπειρο του ονείρου

το ονειρο του απείρου.....