Τι σκοτώνει την αγάπη;

Η συνταγή είναι πολύ απλή! 

Ανακατέψτε λίγη επικριτική διάθεση , βάλτε μια μικρή δόση ειρωνείας και απαξίωσης , αρχίστε να φέρεστε αμυντικά η επιθετικά σε σχέση με τον / την σύντροφο σας και το πετύχατε! 

Τα καταστρέψατε όλα!

Και θέλετε να την αποτελειώσετε την αγάπη ; 
Αρχίστε να χτίζετε τείχη γύρω από τον εαυτό σας! 
Πως ; Πανεύκολο! Πάρτε δύο τηλεοράσεις στο σπίτι , καθίστε σε ξεχωριστά δωμάτια ,
 αγνοείστε παντελώς αυτά που λεει ο / η σύντροφος σας και 
...αρχίστε να ψάχνετε για ένα καλό δικηγόρο γιατί σύντομα θα τον χρειαστείτε!

Αν νοιάζεστε για την σχέση σας και για την ύπαρξη και διατήρηση της αγάπης σ αυτήν ....
αφιερώστε της χρόνο , μάθετε απ αυτή και διδάξτε τον / την σύντροφο σας 
αυτά που πρέπει να ξέρει για την δική σας προσωπικότητα. 

Δεν θα χάσετε.......

Πραγματικά λυπάμαι …

Με το χέρι στην καρδιά ή με το μυαλό;

Βαρέθηκα να απολογούμαι στα μη και στα πρέπει του κάθενός,
 νιώθω να γίνομαι επαναλαμβανόμενος στις σωστές και λάθος αποφάσεις, 
του πρέπει και του δεν.

Λυπάμαι πραγματικά που δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου σε κάθε στροφή της ζωής μου, σε κάθε αγώνα και μάχη, παρέμβαση σε συζητήσεις και γεγονότα, 
λανθασμένα βήματα ένα σωρό, 
επαναλαμβανόμενα επεισόδια που με χαρακτήρισαν και με σημάδευσαν μια ζωή.

Λυπάμαι που αφήνω ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μου τόσο πληγωμένο, να περιφέρεται περίεργα στην σκέψη σε μια περίοδο της ζωής μου που τόσα αφιερωμένα φρόντισα να ακουμπήσω, σύσσωμο τον εαυτό… σε μια περίοδο που τα εμπόδια δυσκολεύουν την σκέψη, και μαζί με αυτή απτόητος ο λογισμός.

Εμπόδιο πάντα τα μην και τα πρέπει βρίσκανε πρόσχαρο έδαφος στο ατέλειωτο της προσπάθειάς μου, στηρίζοντας τον ανελέητο χρόνο στην απόφαση του περασμένου και εχθρικού, σπασμένο σε χίλια κομμάτια εαυτού μου.

Δραστήριες οι διορατικές ιδέες με εξέχουσα προσωπικότητα παρουσίας, προβάλλουν αντίσταση σαν μικρά παιδιά που περιμένουν συχαρίκια σε κλήμα κατανυκτικό, ενώ το μυαλό συνεχίζει να τρώγεται με σκέψεις, ψάχνοντας καταφύγιο στα κυλισμένα απομεινάρια της γνώσης.

Ολοφάνερο το νοσταλγώ, ζητά συμβιβασμό στον τρόπο που διάλεξε το μυαλό.

Αγαπη μου ڿڰۣ♥

Πολύτιμη σαν φυλαχτό....

«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ

πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου

 μ' ένα λουλούδι στο χέρι.

Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις.

Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος.

 Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.

 Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς.

 Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν…

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή,

 είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά,

 που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε.

Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός.

Σε λίγο θα ξημερώσει.

Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα.

 Και ξαγρυπνά.

Κοιτάζει το φεγγάρι.

 Και ονειρεύεται… 

Aλκυόνη Παπαδάκη

Άδικα...

 

 

Άδικα έψαξα

για την ακρογιαλία της λησμονιάς

όπου φυτρώνει ο θάμνος του λωτού

για να μεθύσω με το χυμό του

και να σβήσουν οι αναμνήσεις. 

 

Άδικα έψαξα

για την ακρογιαλιά της λησμονιάς

όπου τα συναισθήματα κοιμούνται

στους θάμνους.. παρέα με τα πουλιά,

αλλά.. συνάντησα μόνη της, τη Σελήνη. 

 

Στη αιώνια περιπλανησή της

για να τακτοποιήσει

μια πανάρχαια ερωτική συμφωνία

χορεύει με τον ήλιο στον ήχο των κυμάτων!

Ο χρόνος δεν μπορεί..

παρά να σεβαστεί την δύναμη της Αγάπης!

***

Σταμάτησα να περιπλανιέμαι..

να ψάχνω για την ακρογιαλιά της λησμονιάς,

χαιδεύω με τρυφερό σεβασμό

τις αγαπημένες μου μνήμες

και τραγουδώ το χορό του φεγγαριού.

 

Lunapiena

...