❥¸¸.☆¨¯`♥❥

Κάθε χαμόγελό σου.....
δική μου είναι χαρά...
κάθε δικό σου δάκρυ...
στα μάτια μου κυλά...
Κάθε σου ανάσα....
δικιά μου αναπνοή...
και ένα λεπτό μαζί σου...
αξίζει μια ζωή.....

Χριστούγεννα ....

Η εικόνα σου σημάδι στο μυαλό μου γεμίζει κάθε βράδυ το κενό μου
Η αγάπη μου ανεξίτηλη στο χρόνο 

τα λάθη σου έχω μάθει να πληρώνω

τι να πω....

Καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου...
 

Νιώθω σαν Θεός στο σώμα σου
 

Γίνομαι καπνός που σε τυλίγει 

με ένα φιλί
 

Και σε αγγίζει...

κάθε στιγμή

Ένας ουρανός σαν αγκαλιά
...ένας ήλιος που χαμογελά
 

Πήρα απ' τη θάλασσα το χρώμα που φορά
κι έβαψα γαλάζια την παλιά μου μοναξιά

Σου λέω....
ήρθες και μου άλλαξες για πάντα τη ζωή
 

χάνομαι στο πρώτο μας φιλί

μες τα μάτια σου τελειώνει απόψε η λογική
κι όλα αρχίζουν πάλι απ την αρχή

Και στ' ορκίζομαι μωρό μου δεν φοβάμαι τώρα πια
παίρνω φόρα και βουτάω στης καρδιάς μου τα βαθιά..

Σου τ' ορκίζομαι ψυχή μου
κάθε μέρα που θα ρθει 

θα 'χει πάντοτε τη γεύση 

απ' το πρώτο μας φιλί... 

Στόμα ...γλυκό μου στόμα.... ♥

Δεν είδες...

Δεν...

Δεν είδες ποτέ τα δάκρυά μου
ίσως φταιω εγώ που τά'κρυψα
δεν άκουσες ..
δεν άκουσες τα λόγια μου
ίσως φταίω εγώ που τα ψυθίρισα
 

Στα μάτια μου όμως
δεν διάβασες τίποτα...;

Δεν ήρθες ποτέ στα όνειρά μου
ίσως φταίω εγώ που ξαγρύπνησα
δεν έκλαψες ..
δεν έκλαψες που έφυγα
ίσως φταίω εγώ που ξαναγύρισα
 

Στα μάτια μου όμως
δε διάβασες τίποτα;

Όταν οι πατημασιές στην άμμο είναι 4 
ξέρεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου
.....αν στα δύσκολα που περνάς υπάρχουν μόνο 2
..μη στεναχωριέσαι..
μπορεί ο άνθρωπος σου ...
να σε έχει πάρει αγκαλιά
στις δύσκολες αυτές στιγμές.

χιόνι...

Δεν έχεις τι να χάσεις..

══✿══

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.

Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.

Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
- ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.

Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

══✿══

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.

Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κικη Δημουλά

Δρόμοι που χάθηκα..

Δρόμοι που χάθηκα
γωνιές που στάθηκα
δάκρυα που πίστεψα
παιχνίδια στο νερό.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Νύχτες που έκλαψα
γέφυρες που έκαψα
άστρα π' αγάπησα
που πάω και τι θα βρω.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Λόγια που ξέχασα
φίλοι που έχασα
καημέ μεγάλε μου
ας πάμε τώρα οι δυο
πικρό το βράδυ φτάνει...

Τάσος Λειβαδείτης

ღ Μη τον ρωτάς τον ουρανό ღ

Το Νησί των συναισθημάτων...

'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί
στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν
και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη...

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε
και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους
και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.
Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη
άρχισε να ζητάει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια
λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει:
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος.
'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και
δεν υπάρχει χώρος για σένα'.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια
από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από
μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι
μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο
σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη
αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που
θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη
αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε
την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ!
Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η
Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από
τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει
το όνομά του.

Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε
και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε
στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. ,
'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά
σοφία της είπε:
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη'.

Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί'

Έκλεισαν οι δρόμοι με βροχή..

 

Κλείσαν οι δρόμοι με βροχή
κι ο ουρανός με θλίψη
Μονάχοι όσοι διαβαίνετε
ο φόβος μη σας λείψει

    

(¯`'•.¸ ¸..•'´¯)

Μικρό παιδί, μικρό πουλί
πού πας στη καταιγίδα
Σβήστηκε η μέρα στη βροχή
κι ακόμα εγώ δεν σ' είδα

Βαθύς ο πόνος της πληγής
βαθύ και το σκοτάδι ..

Αγάπη μου άργησες να 'ρθείς
και μ' έπιασε το βράδυ

(¯`'•.¸ ¸..•'´¯)

Είναι φορές που μιλάς 

μα δεν ακούγεσαι ....

Δεν είναι γιατί δεν "φτανει" η φωνή σου ...
Ούτε γιατί τα θέλω σου είναι αδύναμα   ...
 

Είναι γιατί 

Κανείς δεν νοιάζεται να ακούσει...

'Οσα λες και  όσα θέλεις.

Είναι πιο εύκολο να μην σε ακούν 

Από το να σου πουν τα ψέματα που ζητάς.

Και τότε εσύ τι πρέπει να κάνεις;

Πώς να φερθείς;

Να μαζέψεις όσα σκόρπισες ....
Να σκορπίσεις όσα ένιωσες ;

Να κρατήσεις ένα χαμόγελο..
Από εκείνα που σου χάρισαν ...

Να αφήσεις ίσως τη δανεική ελπίδα ...
Και απλά να φύγεις ...
Να εξαφανιστείς.

Αν μπορείς ..

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες 

σε περασμένα χρόνια. 

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα 

και σε βροχή, σε χιόνια, 

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες. 

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου 

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, 

μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο 

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, 

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. 

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες 

και στη ματιά σου να περνάει 

είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο 

να παίζει, να πονάει, 

μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε 

γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου. 

Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα 

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. 

Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε. 

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα 

γι' αυτό η ζωή μου εδόθη. 

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη 

μένα η ζωή πληρώθη. 

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα. 

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου 

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. 

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου 

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, 

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Γλυκό τραγούδι της βροχής
του κόσμου όλου οι μουσικές
δεν είναι απόψε αρκετές
για να σε τραγουδήσω
Κι όσο στ' αυτάκια μου ηχείς
θέλω την κάθε σου σταλιά
που μου ποτίζει την καρδιά
να πιω και να μεθύσω.

Κι έτσι πέφτεις
..πέφτεις ρυθμικά
και αφήνεσαι γλυκά στην αγκαλιά μου.

Κι όλα μοιάζουν μαγικά
τώρα που έπιασες βροχούλα στα όνειρά μου .

βροχή μου... ❤

Το μονόγραμμα!

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς ;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Οδυσσέας Ελύτης

Είσαι γλυκό του κουταλιού ✿ܓ

Ποιο το χρώμα της αγάπης

 

 

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.

Αν είναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά
...κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά.

Να 'χει του ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακρινή
Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα θα 'ναι πονηρή
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.
Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά
Να ‘ ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά

Να ‘ ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
και όλο χάνεται;

~ Μικρός πρίγκιπας ~

 Σ ΄ευχαριστώ που εισαι μαζί μου..

Σ ΄ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου

και της έδωσες νόημα και σκοπό

Σ  ΄ευχαριστώ που τη γέμισες χαμόγελο κι αγάπη

..εκείνη την πηγαία και ειλικρινή αγάπη

τη γνήσια

την απόλυτα αγνή κι ανεπιτήδευτη.

Που τη γέμισες γέλια και τραγούδια

Χαρά μου εσυ..

Σ ΄ευχαριστώ για όλα όσα μου χάρισες

Για όλα όσα μου χαρίζεις..

..για τις μικρές και μεγάλες στιγμές.

Και για την αγκαλίτσα σου 

που είναι η πιο μεγάλη

η πιο ζεστή

η πιό γλυκειά του κόσμου.

Για το χαμόγελό σου 

που είναι η δύναμή μου.

Και για το γέλιο σου που είναι η ελπίδα μου

Ανάσα μου

 Κι ευχαριστώ διπλά το Θεό 

που σ ΄έστειλε κοντά μου.

Ζωή μου

Όλες μου οι ευχές και οι προσευχές 

για σένα.

Τα Πάθη της Βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά

La corda .. Romance On Violin ...

φθινόπωρο...

Στα φθινοπωρινά ξέφωτα
φθίνω στους κήπους με τις γαζίες
σιωπηλός ανοίγω τα χέρια μου στη βροχή
και βλέπω σκέψεις να ιριδίζουν
σ' έναν χλωμό ήλιο.

Σκαρφίζομαι παραμύθια
και ανακαλύπτω μαγικά κουτιά
στα δωμάτια που στάζουν όνειρα.

Γλιστρώ ντυμένος στον απόηχο μιας αγκαλιάς
σε οινωπές ερημιές, ερειπωμένος.

Με χέρια αδειανά ακολουθώ
χάρτινες βάρκες στα ρυάκια της βροχής,
επιστρέφω στην απορία μιας σελήνης
στο ξύλινο σπίτι με τις ακακίες
και την αρμονία των αισθήσεων.
Γνωρίζω τον απώτατο έρωτα
και περισυλλέγω τα θραύσματα της σιωπής μου.

Όλα θα πάνε καλά·

όταν πέσει το τελευταίο καφεκίτρινο φύλλο
και το χώμα υγρανθεί αρκετά,
όταν τα χρυσάνθεμα γεμίσουν τα μαλλιά μου
τότε οι αισθήσεις θα ταριχευτούν σε λέξεις,
το φως θα βρει την υπερβατική του αξία
και το μακρινό ταξίδι στ΄ αμφίβολο φως
του δειλινού θ΄αρχίσει.

Κάτω από τα βλέφαρά μου
θα σβήσουν τ΄αστέρια ένα - ένα,
έτσι όπως έσβησε το χινόπωρο
σε μια βιολετιά διάθεση
σ΄ένα άγγιγμα βουρκωμένων ματιών.

Μανώλης Ηλιάκης

Χάδι, πούπουλο τ' ανέμου, είμαι σαν ξυπνάς μωρό μου,
 σ αγκαλιάζω,σε φιλώ στ' όμορφο το πρόσωπό σου..
Είμαι η πρώτη που θα σε δει, σαν ανοίξεις τα ματάκια

Σε ακούω να χουζουρεύεις, νινάκι στο κρεβάτι
σου χαϊδεύω τα μαλλιά , χάδια και στο μαγουλάκι..
Τι όμορφος που είσαι πάλι, σαν τον ήλιο μου που λάμπει,
πόσο ήρεμα μιλάς, τι γλυκά που με κοιτάς, σαν ξυπνάς τα πρωινά..

Ήρθε η ώρα, τώρα πρέπει το κρεβάτι ν αφήσεις
να ντυθείς ν ετοιμαστείς, στο σχολειό σου μην αργήσεις..
Και πριν φύγεις σ αγκαλιάζω, κρέμομαι απ το λαιμό σου
μες τα μάτια σε κοιτώ και σου λέω ♥ σ' αγαπώ♥ ..

Να προσέχεις ό,τι κάνεις, να ναι η μέρα σου γλυκιά
είσαι εσύ που μου δίνεις ευτυχία, αγάπη και χαρά..

Το κλειδί της♥ καρδιάς ♥ μου, στα χέρια σου κρατάς..
Να προσέχεις ματάκια μου όμορφα.. ...να προσέχεις!!!

 

"Αλάργω από τη φωθιά..

κι από τσεκόυρι ανθρώπω..."

.

 

  Φως που καίει 

Να σ αγναντέβω, θάλασσα, να μη χορταίνω,

απ το βουνό ψηλά

στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας

μετ άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ τα σύννεφα θαμπωτικά γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,

τ ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί

και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ ένα καράβι

ν ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ το λουτρό να ροβολάνε κάτου

την κόκκινη πλαγιά χορεφτικά

τα πέφκα, τα χρυσόπεφκα, κι άνθος του μαλαμάτου

να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους

ως μέσα στο νερό

τα ερημικά χιονόσπιτα — κι αφτά μές τ όνειρό τους

να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Ετσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ ερωτά μου,

με μάτια να σε χαίρομαι θολά

και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου

πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,

στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους

και να με πας πολύ μακριά απ τη μάβρη τούτη Κόλαση,

μακριά πολύ κι από τους μάβρους κολασμένους...

Κώστας Βάρναλης

Ήταν η εξ αρχής ακατανόητη οικειότητα που σημαδεύει όσους προορίζονται να συναντηθούν.

Που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν για να σφραγίσουν ο ένας τον άλλον παντοτινά. Αυτούς που συγγενεύουν αλλιώς, και οι υπόγειες ροές τούς τραβάνε ασυνείδητα να στραφούν και να κοιταχτούν με απορία στα μάτια.
Σαν κλήση.
Μια σαγήνη ανεξήγητη που φέρνει κοντά.
.... Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε.
Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς.
Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια
και αξιώνουν: «Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα».

Μάρω Βαμβουνάκη:"Τα πράγματα που ζουν απ' τον χαμό"