❥¸¸.☆¨¯`♥❥

Κάθε χαμόγελό σου.....
δική μου είναι χαρά...
κάθε δικό σου δάκρυ...
στα μάτια μου κυλά...
Κάθε σου ανάσα....
δικιά μου αναπνοή...
και ένα λεπτό μαζί σου...
αξίζει μια ζωή.....

Χριστούγεννα ....

Η εικόνα σου σημάδι στο μυαλό μου γεμίζει κάθε βράδυ το κενό μου
Η αγάπη μου ανεξίτηλη στο χρόνο 

τα λάθη σου έχω μάθει να πληρώνω

τι να πω....

Καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου...
 

Νιώθω σαν Θεός στο σώμα σου
 

Γίνομαι καπνός που σε τυλίγει 

με ένα φιλί
 

Και σε αγγίζει...

κάθε στιγμή

Ένας ουρανός σαν αγκαλιά
...ένας ήλιος που χαμογελά
 

Πήρα απ' τη θάλασσα το χρώμα που φορά
κι έβαψα γαλάζια την παλιά μου μοναξιά

Σου λέω....
ήρθες και μου άλλαξες για πάντα τη ζωή
 

χάνομαι στο πρώτο μας φιλί

μες τα μάτια σου τελειώνει απόψε η λογική
κι όλα αρχίζουν πάλι απ την αρχή

Και στ' ορκίζομαι μωρό μου δεν φοβάμαι τώρα πια
παίρνω φόρα και βουτάω στης καρδιάς μου τα βαθιά..

Σου τ' ορκίζομαι ψυχή μου
κάθε μέρα που θα ρθει 

θα 'χει πάντοτε τη γεύση 

απ' το πρώτο μας φιλί... 

Στόμα ...γλυκό μου στόμα.... ♥

Δεν είδες...

Δεν...

Δεν είδες ποτέ τα δάκρυά μου
ίσως φταιω εγώ που τά'κρυψα
δεν άκουσες ..
δεν άκουσες τα λόγια μου
ίσως φταίω εγώ που τα ψυθίρισα
 

Στα μάτια μου όμως
δεν διάβασες τίποτα...;

Δεν ήρθες ποτέ στα όνειρά μου
ίσως φταίω εγώ που ξαγρύπνησα
δεν έκλαψες ..
δεν έκλαψες που έφυγα
ίσως φταίω εγώ που ξαναγύρισα
 

Στα μάτια μου όμως
δε διάβασες τίποτα;

Όταν οι πατημασιές στην άμμο είναι 4 
ξέρεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου
.....αν στα δύσκολα που περνάς υπάρχουν μόνο 2
..μη στεναχωριέσαι..
μπορεί ο άνθρωπος σου ...
να σε έχει πάρει αγκαλιά
στις δύσκολες αυτές στιγμές.

χιόνι...

Δεν έχεις τι να χάσεις..

══✿══

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.

Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.

Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
- ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.

Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

══✿══

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.

Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

Κικη Δημουλά

Δρόμοι που χάθηκα..

Δρόμοι που χάθηκα
γωνιές που στάθηκα
δάκρυα που πίστεψα
παιχνίδια στο νερό.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Νύχτες που έκλαψα
γέφυρες που έκαψα
άστρα π' αγάπησα
που πάω και τι θα βρω.
Πικρό το βράδυ φτάνει.

Λόγια που ξέχασα
φίλοι που έχασα
καημέ μεγάλε μου
ας πάμε τώρα οι δυο
πικρό το βράδυ φτάνει...

Τάσος Λειβαδείτης

ღ Μη τον ρωτάς τον ουρανό ღ

Το Νησί των συναισθημάτων...

'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί
στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν
και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη...

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε
και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους
και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.
Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη
άρχισε να ζητάει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια
λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει:
- 'Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;'
-'Όχι, δεν μπορώ' απάντησε ο Πλούτος.
'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και
δεν υπάρχει χώρος για σένα'.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια
από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από
μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
-'Σε παρακαλώ, βοήθησέ με' είπε η Αγάπη.
-'Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι
μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο
σκάφος μου' της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη
αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
-'Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου'.
-'Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που
θέλω να μείνω μόνη μου' είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη
αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε
την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-'Αγάπη, έλα προς τα εδώ!
Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!'
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η
Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από
τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει
το όνομά του.

Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε
και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε
στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
-'Γνώση, ποιος με βοήθησε';
-'Ο Χρόνος' της απάντησε η Γνώση.
-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. ,
'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά
σοφία της είπε:
'Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη'.

Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί'

Έκλεισαν οι δρόμοι με βροχή..

 

Κλείσαν οι δρόμοι με βροχή
κι ο ουρανός με θλίψη
Μονάχοι όσοι διαβαίνετε
ο φόβος μη σας λείψει

    

(¯`'•.¸ ¸..•'´¯)

Μικρό παιδί, μικρό πουλί
πού πας στη καταιγίδα
Σβήστηκε η μέρα στη βροχή
κι ακόμα εγώ δεν σ' είδα

Βαθύς ο πόνος της πληγής
βαθύ και το σκοτάδι ..

Αγάπη μου άργησες να 'ρθείς
και μ' έπιασε το βράδυ

(¯`'•.¸ ¸..•'´¯)

Είναι φορές που μιλάς 

μα δεν ακούγεσαι ....

Δεν είναι γιατί δεν "φτανει" η φωνή σου ...
Ούτε γιατί τα θέλω σου είναι αδύναμα   ...
 

Είναι γιατί 

Κανείς δεν νοιάζεται να ακούσει...

'Οσα λες και  όσα θέλεις.

Είναι πιο εύκολο να μην σε ακούν 

Από το να σου πουν τα ψέματα που ζητάς.

Και τότε εσύ τι πρέπει να κάνεις;

Πώς να φερθείς;

Να μαζέψεις όσα σκόρπισες ....
Να σκορπίσεις όσα ένιωσες ;

Να κρατήσεις ένα χαμόγελο..
Από εκείνα που σου χάρισαν ...

Να αφήσεις ίσως τη δανεική ελπίδα ...
Και απλά να φύγεις ...
Να εξαφανιστείς.

Αν μπορείς ..