Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες 

σε περασμένα χρόνια. 

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα 

και σε βροχή, σε χιόνια, 

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες. 

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου 

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, 

μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο 

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, 

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. 

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες 

και στη ματιά σου να περνάει 

είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο 

να παίζει, να πονάει, 

μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε 

γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου. 

Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα 

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. 

Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε. 

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα 

γι' αυτό η ζωή μου εδόθη. 

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη 

μένα η ζωή πληρώθη. 

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα. 

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου 

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. 

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου 

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, 

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Γλυκό τραγούδι της βροχής
του κόσμου όλου οι μουσικές
δεν είναι απόψε αρκετές
για να σε τραγουδήσω
Κι όσο στ' αυτάκια μου ηχείς
θέλω την κάθε σου σταλιά
που μου ποτίζει την καρδιά
να πιω και να μεθύσω.

Κι έτσι πέφτεις
..πέφτεις ρυθμικά
και αφήνεσαι γλυκά στην αγκαλιά μου.

Κι όλα μοιάζουν μαγικά
τώρα που έπιασες βροχούλα στα όνειρά μου .

βροχή μου... ❤

Το μονόγραμμα!

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς ;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Οδυσσέας Ελύτης

Είσαι γλυκό του κουταλιού ✿ܓ

Ποιο το χρώμα της αγάπης

 

 

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.

Αν είναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά
...κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά.

Να 'χει του ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακρινή
Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα θα 'ναι πονηρή
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.
Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά
Να ‘ ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά

Να ‘ ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
και όλο χάνεται;

~ Μικρός πρίγκιπας ~